หน้า 21

"...นิทราอันยาวนานคู่รักอยู่เหนือความเข้าใจสำหรับเด็กอย่างผม ผมรู้ว่าคนเราตายจะหลับไปตลอดกาล (เหมือนการหายตัวของหญิงชราเพื่อนบ้านในฤดูหนาว ที่มีคนอธิบายให้ผมฟังอย่างดี) แต่จะเหมือนคู่รักในบทเพลงนี้ไหมนะ ความรักและความตายกลายเป็นส่วนผสมอันแปลกประหลาดในสมองน้อยๆ ของผม แล้วท่วงทำนองโหยไห้อันงดงามก็ยิ่งทำให้รู้สึกสักสนมากยิ่งขึ้น ความรัก ความตาย ความงาม... อีกทั้งท้องฟ้ายามคำ่สายลม กลิ่นทุ่งหญ้าสเตปป์ที่บทเพลงนี้ปลุกให้รับรู้ ช่างราวกับว่าชีวิตผมเพิ่งเริ่มต้นขึ้น ณ นาทีนั้นเอง

เรื่องที่สองย้อนไปไกลจนไม่อาจรู้ว่าเกิดขึ้นเมื่อใด ไม่มีกระทั่งตัวตนที่แน่ชัดของ 'ผม' ท่ามกลางความพร่าเลือน มีเพียงการรับรู้แสงเจิดจ้า กลิ่นหอมของพืชพันธุ์ และเส้นสีเงินที่พาดผ่านมวลอากาศเข้มข้นสีฟ้า ซึ่งหลายปีต่อมา ผมรับรู้ว่าเป็นใยแมงมุม แม้ภาพนี้จะเลือนจางและสับสน แต่ก็มีความหมายต่อผมมาก เพราะผมกล่อมตัวเองจนสำเร็จ ว่านั่นคือความทรงจำก่อนตัวเองจะเกิดเสียอีก ใช่แล้ว เป็นเสียงสะท้อนที่บรรพบุรุษชาวฝรั่งเศสส่งมา ซึ่งผมค้นพบส่วนประกอบของความทรงจำนี้ในเรื่องที่ยายเล่าให้ฟังเรื่องหนึ่ง เรื่องดวงอาทิตย์ในฤดูใบไม้ร่วงระหว่างการเดินทางไปแคว้นโปรวองซของยาย กลิ่นหอมของทุ่งลาเวนเดอร์ กระทั่งใยแมงมุมที่ล่องลอยไปในอากาศกรุ่นกลิ่นหอมของท้องทุ่ง ผมไม่เคยกล้าพูดถึงการล่วงรู้ก่อนเกิดแบบเด็กๆ ของผมให้ยายฟังเลย..."