The Story of Bottled Water

'click the story title below to watch the video'

The Story of Bottled Water
Written by Annie Leonard, Jonah Sachs, and Louis Fox
Posted using ShareThis

About

The Story of Bottled Water, releasing March 22, 2010 on storyofbottledwater.org, employs the Story of Stuff style to tell the story of manufactured demand—how you get Americans to buy more than half a billion bottles of water every week when it already flows from the tap. Over seven minutes, the film explores the bottled water industry’s attacks on tap water and its use of seductive, environmental-themed advertising to cover up the mountains of plastic waste it produces. The film concludes with a call to ‘take back the tap,’ not only by making a personal commitment to avoid bottled water, but by supporting investments in clean, available tap water for all.

Our production partners on the bottled water film include five leading sustainability groups:

• Corporate Accountability International
• Environmental Working Group
• Food & Water Watch
• Pacific Institute
• Polaris Institute

Join our team: Please consider a tax-deductible gift to support the distribution of the Story of Bottled Water.

The Story of Bottled Water
Year: 2010
Length: 8:04mins

(Retrieved from http://storyofstuff.org/bottledwater/)
Watch at youtube at http://www.youtube.com/watch?v=Se12y9hSOM0

ช่วยด้วย ขวด-ถุงพลาสติกล้นโลก! (เรื่องโดย Forrest)
http://www.localtalk2004.com/V2005/detail.php?file=1&code=s1_23102008_01

ข้อมูลจากองค์กรด้านการป้องกันทางสิ่งแวดล้อม สหประชาชาติ รายงานว่าปริมาณการใช้ถุงพลาสติกทั่วโลกอยู่ที่ประมาณ 500 พันล้าน ถึง 1,000 ล้านถุงต่อหนึ่งปีเลยทีเดียว และในปริมาณการใช้นี้ มีถุงพลาสติกที่ใช้แล้วที่ถูกนำเข้าสู่กระบวนการนำกลับมาใช้ใหม่ หรือรีไซเคิล คิดแล้วไม่ถึงหนึ่งเปอร์เซ็นต์ของจำนวนทั้งหมดด้วยซ้ำไป เนื่องจากต้นทุนที่ใช้ในการรีไซเคิลถุงพลาสติกใช้แล้วเหล่านั้นเมื่อคิด คำนวณค่าใช้จ่ายต่อหน่วยแล้ว พบว่าสูงกว่าการผลิตถุงใหม่ขึ้นมาใช้อย่างมากนั่นเอง

จากการศึกษาวิจัยเมื่อสามสิบกว่าปีที่แล้ว มีการขนขยะพลาสติกออกไปทิ้งในทะเลราว8 ล้านปอนด์ (ประมาณ 17 ล้านตัน) ของทุกๆ ปี เราคงจินตนาการได้ไม่ยากเลยว่า พื้นที่สำหรับทิ้งขยะหรือหลุมขยะบนพื้นดินคงมีไม่พออีกแล้ว เราจึงต้องขนไปเทลงทะเล จึงไม่น่าแปลกใจเลยว่า ถุงพลาสติกที่ลอยไปมาในทะเล ลอยไปเกือบทุกหนแห่งที่น้ำทะเลเชื่อมต่อกับแม่น้ำหรือทะเลสาบทั้งหลาย ในขณะเดียวกันเศษขยะ – ถุงพลาสติกที่ถูกทิ้งลงในท่อน้ำ หรือแม่น้ำก็ย่อมจะลอยลงไปสู่ทะเลเช่นกัน

เมื่อเวลาผ่านไป ยิ่งนานวันเท่าไร ถุงพลาสติกหรือเศษซากเหล่านั้นก็จะฉีกขาด มีขนาดเล็กลงไปตามกาลเวลา แต่มันกลับไม่ได้ย่อยสลายไป และยิ่งแทรกซึมไปในดินและน้ำมากขึ้นเท่านั้น กล่าวได้ว่ายิ่งเล็ก ยิ่งแทรกซึมไปกับห่วงโซ่อาหารของสัตว์ และมนุษย์มากขึ้น ปัญหานี้ไม่ใช่ปัญหาเล็กๆ แต่ส่งผลกระทบอย่างมากต่อชีวิตทั้งคนและสัตว์

กองทุนสัตว์ป่าโลกรายงานเมื่อปี ค.ศ.2005 ว่า มีสัตว์น้ำทะเลจำนวนหลากหลายชนิด อาทิ ปลาวาฬ ปลาโลมา แมวน้ำ และเต่าทะเล ตายไป เนื่องมาจากการกลืนกินถุงขยะพลาสติกเข้าไป เกือบ 200 ตัว... “หากแต่พวกเราร่วมใจหันมาใช้ถุงผ้ากัน เพียงมีไว้คนละหนึ่งถุง เราแต่ละคนจะช่วยประหยัดการใช้ถุงพลาสติกลงได้ถึง 6 ถุงต่อวัน นั้นหมายความว่า เราลดการใช้ถุงพลาสติกลงได้ 42 ถุง ต่อสัปดาห์, 288 ถุงต่อเดือน, 22,176 ถุงใน ช่วงอายุเฉลี่ยของมนุษย์เราที่เดียว และถ้าคนเพียง 1 ใน 5 ของแต่ละประเทศทั่วโลกทำอย่างนี้ เราจะลดการถุงพลาสติกได้มากกว่า 1 พันล้านล้านใบในช่วงอายุหนึ่งชั่วคน! และแน่นอนว่า เราทำได้ เราเปลี่ยนแปลงพฤติกรรมและช่วยโลกได้”

• ประเทศรวันดา ห้ามใช้ถุงพลาสติกไปแล้ว ตั้งแต่ปี 2005

• ประเทศบังกลาเทศ ห้ามใช้ถุงพลาสติกไปแล้วเหมือนกัน ตั้งแต่ต้นปี 2007 ที่ผ่านมา

• จีนได้สั่งห้ามแจกถุงพลาสติกให้ใช้กันฟรีๆ ตั้งแต่ต้นปีนี้แล้ว

• ไอร์แลนด์ก้าวขึ้นมาเป็นผู้นำในยุโรป เริ่มเก็บภาษีจากการผลิตถุงพลาสติกตั้งแต่ปี 2002 ทำให้การผลิตและการใช้ถุงพลาสติกในประเทศลดลงถึง 90 เปอร์เซ็นต์

• ประเทศอิสราเอล, แคนาดา, อินเดียตะวันตก, บอสวานา, เคนย่า, ทานซาเนีย, แอฟริกาใต้, ไต้หวั่น และสิงคโปร์ ได้ห้ามการใช้ถุงพลาสติกและรณรงค์เรื่องนี้อย่างต่อเนื่องเช่นกัน

• ส่วนเมืองซานฟรานซิสโก เป็นเมืองแรกในสหรัฐอเมริกาที่ออกมาห้ามใช้ถุงพลาสติก เมื่อวันที่ 27 มีนาคม ปีที่แล้วนี่เอง ส่วนโอ๊คแลนด์และบอสตัน กำลังพิจารณาเรื่องนี้อยู่

ขยะพลาสติริมชายฝั่งแห่งหนึ่งในกรุง มะนิลา - ฟิลิปปินส์ (ภาพโดย สิริลักษณ์ ศรีประสิทธิ์)

หากเราย้อนกลับมาพิจารณาถึงวัตถุดิบที่ใช้ในการผลิตถุง พลาสติกที่เราใช้กันอยู่ที่วันนี้ ก็จะพบว่ามันถูกผลิตขึ้นจากพลาสติกประเภทเทอร์โมพลาสติก (thermoplastic) ชนิดโพลีเอทธีลีน (polyethylene)ซึ่งได้มาจากน้ำมันนั่นเอง ดั้งนั้น ยิ่งเราช่วยกันลดการใช้ถุงพลาสติกได้มากเท่าไหร่ ก็ย่อมหมายถึงการลดการพึ่งพาน้ำมัน ที่ต้องนำเข้ามาจากต่างประเทศด้วยนั่นเอง ยกตัวอย่าง ประเทศจีน ที่จะสามารถลดการใช้น้ำมันได้ถึง 37 ล้านบาร์เรล หากเพียงในแต่ละปีจะไม่มีการใช้และผลิตถุงพลาสติกออกม

นอกจากถุงพลาสติกแล้ว ปริมาณการใช้ขวดน้ำพลาสติกจำนวนมากมายมหาศาลทั่วโลกก็สร้างปัญหาให้กับสิ่ง แวดล้อม เป็นปรากฏการณ์การต่อสู้ที่ทั้งนักวิทยาศาสตร์ นักเศรษฐศาสตร์ และนักสิ่งแวดล้อมกำลังเผชิญอยู่ด้วย...

ขวดพลาสติกที่บรรจุน้ำดื่มใส สะอาด(หรือเปล่า?) หรือน้ำอัดลม น้ำดื่มเกลือแร่ รวมไปถึงเครื่องดื่มต่างๆ มากมายหลากหลายชนิดนั้น ดูเหมือนเป็นสิ่งที่น่าตื่นตาตื่นใจสำหรับผู้บริโภคทั้งด้านความอร่อยและความพอใจในรูปลักษณ์ของขวดพลาสติกรูปร่างแปลกใหม่ จูงใจ น่าซื้อ แต่ในอีกด้านมืดของความงดงามเหล่านี้ คือขวดพลาสติกเหล่านั้นอีกไม่นานกำลังจะกลายเป็นขยะอันตรายสำหรับโลกของเรา

บริษัทให้คำปรึกษาและให้ความช่วยเหลือด้านการปกป้องสิ่ง แวดล้อม หรือ Environmental Protection Industries (EPI) ได้ทำการวิจัย และเปิดเผยว่าปริมาณการใช้พลาสติกเพื่อทำไปผลิตขวดน้ำในแต่ละปีนั้นมีปริมาณ มากถึง 2.7 ล้านตัน นั่นเป็นข้อมูลหนึ่งที่พวกเรายิ่งต้องคิดให้มากว่า “ถึง เวลาแล้วที่เราทุกคนจะช่วยกันลดการใช้ หรือซื้อขวดน้ำพลาสติกเสียที” และตามข้อมูลเบื้องต้นที่ว่า พลาสติกชนิดโพลิเอทธิลีน หรือไม่ว่าจะเป็นพลาสติกต่างๆ นั้นก็ล้วนแต่ผลิตมาจากน้ำมันดิบทั้งสิ้น “ใน การผลิตขวดน้ำพลาสติกเพื่อตอบสนองความต้องการของคนอเมริกันอย่างเพียงพอนั้น จำเป็นต้องให้น้ำมันดิบราว 1.5 ล้านบาร์เรลต่อปีที่เดียว ซึ่งมันเท่ากับปริมาณน้ำมันเชื้อเพลิงที่ใช้เติมรถยนต์ประมาณ 1 แสน คันต่อปีนั่นเอง”

“ในจำนวนการใช้ขวดน้ำพลาสติกที่มากมายมหาศาลนั้น กลับพบว่าประมาณ 14 เปอร์เซ็นต์เท่านั้นที่มีการนำเข้าสู่ กระบวนการรีไซเคิล แต่อีกกว่า 86 เปอร์เซ็นต์ต้องทิ้งเป็น เพียงขยะไปเท่านั้น” ข้อมูลจากสถาบันการรีไซเคิลบรรจุภัณฑ์ ในวอชิงตัน ดีซี สหรัฐฯ “ไม่เพียงเท่านั้น ขยะที่อยู่ในสิ่งแวดล้อมโลกของเรา จำต้องใช้เวลากว่า 400 – 1,000 ปีในการย่อยสลายอีกด้วย”

จากการศึกษาวิจัยในสหรัฐอเมริกา ยังพบอีกว่า น้ำที่นำมาบรรจุขวดขายนั้น 25 เปอร์เซ็นต์ของทั้งหมดก็คือใช้น้ำประปาจากเทศบาลมาบรรจุขายนั้นเอง ทั้งน้ำดื่มบริสุทธิ์ และน้ำดื่มอัดลม ก็นำน้ำประปามาใช้ (ทั้งๆ ที่เสียเงินซื้อน้ำเพียงน้อยนิด แต่นำกลับมาขายในอัตราที่สูงกว่าต้นทุนหลายร้อยเท่าตัว เช่น ในประเทศแคนาดา บริษัทผลิตเครื่องดื่มน้ำดำรสซ่า เสียเงินคิดเป็นเพียง 0.001 ของหนึ่งดอลล่าร์ ต่อน้ำหนึ่งลิตร แต่ผลิตเครื่องดื่มมาขายสูงขึ้นหลายพันเท่า)

ในบางรัฐบางแห่ง น้ำประปาก็ยังสะอาดสามารถบริโภคได้ และอาจจะสะอาดกว่าน้ำที่บรรจุในขวดด้วยซ้ำไป เพราะโดยเฉลี่ยแล้ว เจ้าหน้าที่จะมีการตรวจคุณภาพน้ำประปาโดยตลอด มากกว่า 2 ครั้งต่อสัปดาห์ แต่หากเป็นบริษัท โรงงานผลิตน้ำแล้ว พบว่าจะมีเจ้าหน้าที่ไปตรวจสอบเดือนละ 1 ครั้งเท่านั้นเอง

จากตัวเลข 22 เปอร์เซ็นต์ ของยี่ห้อสินค้าที่ถูกตรวจสอบยังพบสารเคมีปนเปื้อนในน้ำ เกินมาตรฐานทางสาธารณสุขอีกด้วย หากผู้บริโภคดื่มต่อไปในระยะยาว อาจส่งผลให้เกิดโรคมะเร็งและปัญหาทางสุขภาพด้านอื่นๆ ด้วย – เราน่าจะลองมองหาทางเลือกใหม่ๆ ดูดีกว่านะคะ

ทางเลือกที่ว่านอกจากจะลด หลีกเลี่ยงการซื้อน้ำจากขวดพลาสติกดื่มแล้ว เราอาจหันมาใช้บริการบรรจุภัณฑ์ที่รักษาสิ่งแวดล้อม เช่น ในบางประเทศมีบรรจุภัณฑ์ที่ผลิตจากธรรมชาติ และสามารถย่อยสลายได้ภายใน 75-80 วัน เนื่องจากทำมาจากใยข้าวโพด เป็นต้น, หรือ การหันมาใช้ขวดน้ำ บรรจุภัณฑ์ที่ผลิตจากแก้ว หรือพลาสติกที่ทนทานมากขึ้น สามารถใช้ได้นาน ใช้ซ้ำได้, หันมาติดเครื่องกรองน้ำดื่มที่บ้าน แทนการซื้อน้ำจากขวดพลาสติกมาสำหรับดื่มกินทุกๆ สัปดาห์, ดื่มน้ำประปาเทศบาล หรือจากบริการของรัฐ (ไม่แน่ใจว่าในประเทศไทยของเรา น้ำประปาสามารถใช้ดื่มได้หรือไม่ เราคงต้องช่วยกันศึกษา และเรียกร้องให้น้ำประปาบ้านเราสามารถดื่มได้ด้วยเช่นกัน)

นอกจากพวกเราชาวโลกจะช่วยกันเผาผลาญใช้น้ำมันเชื้อเพลิง ไปใช้เติมรถขับขี่ ใช้ในอุตสาหกรรม ซึ่งก็เป็นสาเหตุหนึ่งในการผลิตก๊าซคาร์บอนไดออกไซด์เพิ่มขึ้นแล้ว นอกจากเราทุกคนจะปฏิเสธไม่ได้ว่า เราต่างเป็นส่วนหนึ่งของปัญหาโลกร้อนที่กำลังดำเนินอยู่ในขณะนี้แล้ว ในกิจกรรมการดำเนินชีวิตของเราประจำวัน ก็ยังมีส่วนทำให้สารเคมีปนเปื้อนในบรรยากาศ ดิน น้ำ ตลอดจนห่วงโซ่อาหารของสิ่งมีชีวิตทั้งคน ทั้งสัตว์อีกด้วย

ไม่เพียงเท่านั้น ในการอุตสาหกรรมการผลิตขวดพลาสติกยังใช้น้ำจำนวนมหาศาลอีกด้วย ข้อมูลจากสถาบันแปซิฟิกกล่าวว่า ต้องใช้น้ำถึง 3 ลิตร ในการผลิตน้ำขวด 1 ลิตร และยังต้องใช้พลังงานเดินเครื่องจักรในการบรรจุน้ำลงขวด และก็ส่งขวดน้ำพลาสติกทั้งหลาย ผ่านทางรถไฟ รถยนต์ เครื่องบิน เรือ ส่งไปถึงมือผู้บริโภคอีกด้วย นำไปแช่ตู้เย็น รวมไปถึงการจับเก็บ การกำจัด การรีไซเคิล ขวดน้ำที่หลังใช้แล้วก็กลายเป็นขยะพลาสติก จะเห็นได้ว่าในกระบวนตั้งแต่ต้น ในการผลิตน้ำขวดจนมาถึงมือผู้บริโภคต้องอาศัยพลังงานมากมายทีเดียว

มูลนิธิเดวิดซูซุกิ (David Suzuki foundation) องค์กรด้านสิ่งแวดล้อม ยังให้ข้อมูลด้วยว่า 85 เปอร์เซ็นต์ของขวดน้ำพลาสติกถูกทิ้งไป โดยปราศจากการนำกลับมารีไซเคิลใหม่อีกด้วย แต่มันไม่ได้สูญสลายไปไหนเลย มันถูกฝังอยู่ที่หลุมทิ้งขยะที่ใดที่หนึ่ง และต้องอาศัยเวลามากกว่า 1 พันปี มันถึงจะย่อยสลาย และมันอาจจะปล่อยสารพิษปนเปื้อนในดินด้วย ขวดพลาสติกบางส่วนยังถูกพัดพาไหลไปสู่ทะเล และหากมันถูกกิน หรือถูกย่อยโดยสิ่งมีชีวิตในทะเล สัตว์ทะเล หรือแม้แต่นก ซึ่งเป็นแหล่งอาหาร เป็นส่วนหนึ่งในห่วงโซ่อาหาร สุดท้ายแล้ว ในวันหนึ่งมันย่อมเดินทางมาถึงเราแน่นอน

การดื่มน้ำจากขวดพลาสติก ดูเหมือนว่ามันจะกลายเป็นพฤติกรรมประจำวันไปแล้ว ทำให้ใครหลายคนขาดการตระหนักไปว่า การซื้อน้ำดื่มอย่างนี้ตลอดนั้น เราต้องจ่ายเงินแพงทีเดียว หรือหากเราจ่ายเงินซื้อวันละขวด เราก็จะพบว่า ในหนึ่งปีเราต้องเสียเงินซื้อน้ำมากกว่า 700 เหรียญสหรัฐฯ ต่อปีทีเดียว (หรือประมาณ 23,400 บาทต่อปี – ข้อมูลนี้คือรายจ่ายของชาวแคนาดา) จากข้อมูลต่างๆ นี้ เราน่าจะช่วยกัน ”ลด ละ เลิก” การใช้ขวดน้ำพลาสติกแบบดื่มแล้วทิ้งเสียที ก่อนขยะจะล้นโลก ก่อนที่สภาพแวดล้อมโลกจะยิ่งแย่ไปมากกว่านี้ ก่อนที่จะสายเกินไปนะคะ.

It's feel good to become myself again

Spent about one day and a half to finish this handbag, with the great help of my wonderful friend, P' Ting. Also, with the great inspiration and support from other friends.

"You can do it, you can do it." Pi Ting said. She has done making a number of handmade stuff for many years: bags, wooden box, curtain, bed cover sheet, etc. She's artist, painter, and beloved friend of mine.

Two days ago, she, her boyfriend and I went to the big market and bought some fabric, the style that I like. I fell in love at the first time with the green flowers fabric, and then I was looking for other color to fit with it. Found this yellow, not to bright and not to gray. I love it. The cost to make it doesn't expensive at all, so far I can calculate it shouldn't be more than 150 baht. My labor doesn't count, however, I'm so proud to have made it.

Started designing, cutting, sewing, since Tuesday afternoon until late at night. While I was sewing and watching a DVD of Jason Mraz's Beautiful Mess concert at the same time, my heart thought of someone. I wish he could be with me, reading book, doing whatever he likes, and I was sewing and we were talking. I love thinking of that scene, warm and lovely moment.

Well, in reality, it was only me and two cats beside me. I was sewing my beautiful bag, and my tear began to drop. I missed him so much...


Til 2am in the morning, I was so tired then go to bed. A few hours later, I woke up and I knew the bag waited for me to care and love, and touch. A few hours more on Wednesday, I completed the bag which I will carry around with me all the time. P'Ting doesn't only help me to make a bag but also give me a new friend, a new buddy in my life.



Ultimately, I feel so good afterall. I'm feeling that I became myself again. Once long time ago, I loved to make myself stuff but with my study and my busy schedule, and other boring reasons -- I gave up to let myself enjoy the time of my eyes looking at my two hands to create stuff. Now I feel like I'm back! I feel so good. Thanks to my friends, thanks to the kitties to be with me through the night. I wasn't alone in this house, not either in this world.

Life is like Chocolate...

"Life is like chocolate, you never know what you are going to eat until you open it." Forest Gump, 1994 ---


Good Morning Monday,

7am: Waking up this morning from a weird dream. "Driving in the US army truck among the civil war or something like chaos, crowded, traffic, and bombs... strange." Then, Lumpy 'Miew Miew Miew...' woke me up. Walking down the stairs, giving her a breakfast, and also for Talay. 'Miew Miew Miew, thank you...'

After the strange dream, and waking up early, I started to think of something nice, friendly, and delicious.

'Cake Masterpiece' is the cake and coffee shop nearby my dorm in Bangkok. There is yummy cake and decent taste of coffee. However, too far from me to go at the moment. (Wondering that Cat can eat chocolate or not, I don't think so.)

Chiang Mai today's weather is not so bad, cold in the morning, hot in the middle of the day, then maybe rain in the evening. Three seasons in one day. Well, there is a few delicious cake shops around town, though, I should go and have some. Chocolate cake and brownie are my favorite.

"Put 'eat chocolate' in your 'to do' everyday, and eat some then you'll accomplish at least one thing everyday."

"Nothing is better then a good friend...except a good friend with chocolate."

"If you can't eat all your chocolate, you can keep it in the freezer, but if you can't eat all your chocolate, what's wrong with you?"

"Chocolate is better than a therapy, and you don't need an appointment." :o)

These quotes are taken from the wall in the Cake Masterpiece, Cake and Coffee Shop (close to National Stadium, Suphachalasai).

The owner who himself told me that baking cake is his job but he likes drawing and painting so much more. But it that can't really make money.


Also, on the wall the message I love is:

"Life like that, made of defeat and victories. We always hurt the one we love, in someways."

"Coffee and love has one thing alike, you need it although it felt a bitter taste in your mouth."

"Some said 'the journey itself is more important than the destination."

"Before I met you, I met God. I asked him for a flowers, he gave me a big garden. So I asked him for a river, he gave me an ocean. Then I asked him for an angel, and he gave me you. To the world you may be just somebody, but to me you are the world."

And.... "Sometimes love come for you to learn, not to own." ...

The Beauty of Contradictory (2)

Recently, Mae Sai became a very well-known town for all tourists about crossing the border for shopping, and to frankly say there is only a few people to go to border for enjoying the border town and plural cultures scenery. Only a few numbers of tourists passing through Mae Sai and Tachilek in order to go to visit Chiang Tung or Kengtung (in Burmese), the principal town of Kengtung Township.

Since China’s ‘open-door policy’ opens the country to foreign investment and encourages development of a market economy and private sector (http://news.bbc.co.uk/2/hi/asia-pacific/1288392.stm), and joined the World Trade Organization in December 2001, China has expanded their product market more and more and impacted the global economy and also concerned the Western country as the United States in term of a patent or an intellectual property right a great deal.

While Thai government has closely historical relationship with the US government, the intention to negotiate the US-Thailand Free Trade Agreement has been going for over six years without any success. As the result of negotiations have attracted strong opposition and concern among many Thai social movements, farmers to people with HIV/AIDS. (http://www.bilaterals.org/rubrique.php3?id_rubrique=19) that concern about intellectual rights would affect the right to access medicine.

Today if you go to watch the movie in the theatre, you will see Thai Prime Minister Abhisit Vejjajiva talks to the Thai people that buying illegal movie DVDs or online downloading are serious crime, and ruin a reputation of Thailand. The anti-pirate DVDs campaign often occurs in the radio and television as well. Still, the border trade and economy in Mae Sai and Tachilek are blooming and seemingly going well. There are hundreds thousand tourists visiting the border a year. Many people buy the imitation brand product which is cheaper, more affordable, looking nice, and feeling like they can enjoy the modernity as like as the rich people.At this point, I think the border trade bloom at Mae Sai and Tachileck towns that because of classes and modernity value as well.

In conclusion, we can see and much agree that urbanization are from the economic development and trade growth, and its system has both evolved organically by the human needs, and plus modernity values. Also it needs some certain kinds of governmental and trans-governmental management and regulations, and the last one it is the global economy trend of labour, and that can be explained by the economic growth in China, where there are lots of informal employment which contributes about half of total urban employment and trends to rise even more. One more point is that how interesting it is to look about informal economy, dynamics of social struggles and political bargaining, when we look at the relationship between China, the United States and Thailand.

While Thai government tries to promote anti-pirate or illegal products, and attempts to resume negotiating FTA with the US, Thai government closes the eyes at the border town and takes benefit from shoppers, tourists, traders, and other economic activities. At the same time that we all are able to enjoy the variety of movies and music in the American or Western culture contexts from all cheap DVDs and CDs which are produced in China. Things that illegal in Thailand, but you can cross the border and buy in Burma, then you can carry through back to Thailand with no charge.

The US economically sanctions Burmese junta that abuses human rights in the country, on the other side Burmese economy is still growing with lot of investment and financial support from Thailand, Singapore and China. Moreover, the world aims to blaming China’s developmental project and economic growth on resources extraction, but we are happy to consume the cheap goods from China. What a contradiction we have been living in. What a question that we are laying on, and I am not sure whether we have a solid answer for that.

(Thai translation at http://blogazine.prachatai.com/user/headline/post/3055)

Mae Sai-Tachilek: A Series of food vendors

A few months ago, I visited my hometown, Chiang Rai. Got a chance to travel to Mae Sai district, as I wrote about this city and the town in Burma side - Tachilek in another story in this blog. Many things have changed, however, I found the charm of these border cities is the food vendors. Taking their photos as like capturing some of the feeling between them and their interactive with the towns and the tourists are something I can hardly explain. Still, very interesting and these photos telling many different stories.

The Beauty of Contradictory (1)

In the old days if someone talked about a precious product from Burma, we would think about ‘Burmese ruby’ which was the best quality or the most beautiful red stone in the world. One of the places we could find it was in Mae Sai town of Chiang Rai province, Northern Thailand, which borders with Tachilek town of Shan State of Burma. Even though, to get the Burmese gem that means the suffering of people who work at the mine under the dictatorship military control, and that is a controversial issue.

However, today the first thought comes up in people’s minds about the products from Burma is so much about pirate CDs, VCDs, DVDs, and imitated brand name products which is so much cheaper than the brand ones, i.e. T-shirt, women handbag, shoes, handphone, mp3 player, etc. As we all knew, they all are actually imported from and made in China.

For many people who had visited Tachilek in the past might be thinking of this town where used to be more calm but lively in the way, and preferably wish to go back to the old Tachilek. The picture of Tachilek back in 1980s, is still vivid in my memory. I had to go there three or four times a week with my mother who has business of buying and selling gem crossing the border for over 30 years.

The Burmese wooden string puppet those were hung in front of the shophouse always scared me. I remember well that there were a lot of handicraft things, for example, bags, cloth, stitch wall sheet of elephant, horse, peacock pictures, and product from forest, and they were selling Shan food. Also, there were some product from China, for instance, chocolate, dried fruit, seaweed, selling in the market of Tachilek town.

The current picture that I got from my last visit Tachilek, the road and the building still look very much the same as the past, but all products on the shelves, in the shops are totally changed. There are so many pirate DVDs, brand name shoes, cloth, bag, and mobile phone, and the list goes on. These products are made in China, and mostly illegal in Thailand.

Although, there is a big blue banner written with white letter in Thai and English obviously inform everyone who cross to Burma site is not allowed to bring back many items which are illegal in Thailand, Thai people and tourists seemingly enjoy buying them as much as they can easily bring across the immigration office to Mae Sai, Thai side, without having any trouble.

On the other hand, many items of products from Thailand are prohibited in Burma as well, such as, seasoning powder (MSG), soft drinks, biscuits assorted, chewing gum, cake, wafer, chocolate, canned foods (meat & fruits), noodles, liquor, beer, cigarette, fruits(fresh), plastic wares. (Pongsawat, 2007) Interestingly, however, these items can be carried crossing the border as a personal use, and yet there is many smugglings.

Besides, these two border towns have many common similarities and differences in many ways. Of course, they are border towns, diverse in cultures and languages, and fulfilled with a lot of products from many places, but mainly imported from China. However, we can obviously see that there are only civil officials working at the Thai Immigration Office with full operation of documental and administrative task, whereas there are many soldiers are working at the Burmese Immigration Office. Unsurprisingly, there are only a few people working as collecting money, and stamping the boarding pass, this could be seen as how much Burmese government is charge of the area and the trade.

What we have seen at the borders, it reminds us to look at the connection between these two border towns Mae Sai and Tachilek and urbanization at the border town is that the tourism at the town of Mae Sai and the border economy does not take place purely as a result of the government’s border regulation (or the loose regulation), but requires the militarization of the border especially by the struggle among the Shan, the Wa, and the Burmese government as well.

The urban development of Mae Sai in a particular way, precisely the way in which legal and illegal border trades coexist and articulated themeselves as a specific form of border trade, and the way Mae Sai tourism relies heavily on the illegal activities of Tachilek as a point of attraction for both gambling and counterfeit products.

Moreover, in the past it would take about an hour and a half to get to Mae Sai, even you went by a personal car. Now, it takes only about 45 minutes to get there. It is much more convenient and easy than the past. Accordingly, the development of the road quality, it is relatively to build the trade route passing through Thailand, Burma, to China. (Continued #2)

Ca` Phe^ Sua~ Da'

My latest trip to Can Tho city in Mekong Delta, Vietnam, was nice. It was my first time visiting Vietnam. I always wanted to go and my dream came true. Most of my friends kept telling me that Vietnamese coffee is very good, so I tried and I love it.

Wikipedia describes that “Ca phe sua da or cafe sua da (Vietnamese: cà phê sữa đá) is a unique Vietnamese coffee recipe. Literally, the name means "milk coffee with ice". In northern Vietnam, it is also called ca phe nau da (Vietnamese: cà phê nâu đá), meaning "iced brown coffee". Ca phe sua da can be made simply by mixing brewed black coffee with about a quarter to a half as much sweetened condensed milk and then pouring it over ice.”

People might have a different favorite taste of coffee. For me, I’m not sure, but I much prefer the bitter taste of Arabica coffee. Normally, I love to have some iced milk coffee: Latte, Cappuccino, with only little of sugar or none. Hot black coffee is some times good, for having in the morning or after dinner.

This Vietnam trip was so much fun, besides enjoying the beauty of Mekong River, city and people. I also enjoyed iced milk coffee and I think I can’t really feel enough for it. Although I know that it will make me cannot sleep at night, I have about two-three cups per day. Well, people say that it’s not good for my bone, and I should better go for some hot tea. I still love coffee. And from this trip, a Vietnamese word I will not forget is Ca` Phe^ Sua~ Da'.

Modernity VS. More Modernity: Who Defines, Who Contributes? (2)

Think Like Capitalist, Act Like Capitalist



Walking and observing around Banthat Thong road, you will see many shops are already out of business, some are hanging banners of selling the building contracts or ‘Seng’. During a past Lunar Celebration or Chinese New Year, although many Thai-Chinese neighborhoods were happily celebrating, at Banthat Thong was a little bit quiet.

“The business here is not good anymore, unlike the old days. My family has been living here for over ten years and as you can see now many shops are already moved out, and a lot more is about to leave. You asked me about Chula University? They only come only once a year or two, to look around but do nothing for helping us.” Said a middle-age man, an owner of a family tailor shop ‘Gaytog’s’.

Chulalongkorn University Real Estate Office’s vision is to do the best for maintain a good image of the university and to create an efficient benefit and extra value for Chula’s property, according to its website. Furthermore, the organization is to preserve a good environment and beautiful architecture, and to be a good model of urbanization way. Ultimately, it is to build a sustainable town center of Bangkok.

“I heard they are going to build a new residential building replacing our current building, or a new shopping mall as like Chamchuri Square. My contract will complete the end of this year. I don’t know Chula will let us stay longer or not. We have to look for a new place close to hear, I don’t want to go far from this area.” Added the Gaytog’s shop owner.

Even though, Banthat Thong is not a very old community, but rather say people have settled here for about 30 year ago. When Chula’s real estate project once developed this area to be a commercial and business zone. All the buildings architecture along the road look the same, with about three-four stories. Most of the shop names sound modern with English language, not a single shop named in Thai, for example, Billy (Shoes shop), Parot Sport, Rollie, Sario, Gaytog’s, Giorgio, Athens, 999 Tailor - King of Fashion, etc.

At the daytime, Banthat Thong is crowded with cars and people walking on the footpath, food vendors selling drink and food, busy road, busy area. Hundreds of family and students are living there. Many social and economic activities are lively ongoing.

However, the contract rental fee may not be efficient enough, comparing to the rental money Chula gains for the past 30 years with a new coming project the ‘residential tower’ or ‘apartment service’. When the land becomes even more precious with higher price, close to the heart of the city center, Banthat Thong is hardly avoided to be modernized again.

“No, no, you cannot think like that. They are not academic institute or person, they are capitalist, they want to make money. They don’t care how people are living, or a community we have here. When the economic is not so good as now, they still ask for higher rental rate.”

“Many people, including me, may have to make a decision whether Chula will extent the contract or not. Because as we have been living here for many years, they don’t really care the people. Never come and ask what people think about to build new buildings. They can do whatever they want.” The same tailor shop owner said.


Urbanized, Modernized, But Old

“I am no longer interested to stay here anymore. When the contract ends I will move out. Chula should consider itself, why many people now do not want to stay here anymore. Not only an insecurity of the short term contract, but Chula is going to make this neighborhood down.” Pornpisut, a cake shop owner expressed his feeling.

He explains that local people and office workers who are staying around Banthat Thong, they are not rich people. They can’t afford to shop and to buy stuff all the time. Thus this neighborhood is alive because of food shops, photo shop, copy print shop: all these small shops have helped the local economic. Some people and students will go to 3-4 shopping malls or Siam Square if they would love to.

“Banthat Thong is well-known for the best rice soup, dimsum and noodle. Chula should maintain the good stuff, and renovate some part such a nice walking path or a good marketing, and a good public relations with resident and tourist.” Said Pornpisut.

“Personally, I don’t agree with having so many luxurious shopping malls. A variety of different kinds of unique neighborhood is good for local economy. And if the University said that Sieng Kong, autoparts and repair shops area are dirty. So they can make it clean, nice, but it doesn’t mean they have to replace with a new building, tall-rise one, sparkling mirror buildings. Chula just likes to make a profit and money. That’s all.” He added.

“Being Old doesn’t mean being Dirty.” He emphasized.

He thinks a modern eating and shopping place are not always making lots of money for shop owner or selling shops. It is only good for land developer. He also suggests to go and observe that there are not so many people eating at Talad Sam Yan (Sam Yan market) as before. Chumchuri Square is kinda quiet, just only famous brand name shops making money.


Periphery Running To The Core

Bangkok is being a place in a sense of tourism concentration. If Siam Square is one of the heart of tourism centers. Banthat Thong is naturally becoming periphery of this core. Otherwise, it’s interesting to look at the connection between the core and periphery area.

While every square inches of Siam Square are being used as the selling shops and offices, many tourists and students are hanging out there to shop and eat - Banthat Thong partially serves the city as the residential and cheaper living cost territory. There must be a place for lower-middle class people to stay, where cannot be so far from their working place, and not to close to the core.

Nevertheless, when the urban city is expanding: the core is bigger and trending to trade other area to become more urbanized. Some out-skirted places become urbanized also, when there are many kinds of public transportation close by. The connections between Chula’s Siam Square and Banthat Thong seems to be under this explanation.

If Banthat Thong neighborhood would be fully renovated to be as like Siam Square or MBK mall, where local people would be resettle? The cost of living in that area might be higher, the dorm rental fee might be higher, then where Chula’s or other schools’ students would be?

We all know time pass, things change. Banthat Thong had once been a modern commercial area thirty years ago. Now it is no longer modern in this 21st century anymore. Then, Chulalongkorn University Real Estate project would like to improve it again.

To improve things come with higher cost than locals can afford. The newer and richer comer would come and then build up this neighborhood in a new way. Locals who can’t stay, they have to find a new place to move in.

Come and go. Old and new. That’s natural. But who are actually build up the city? This question lies for us to think and study more. The land developer might have come with an idea to develop an area, but people’s activities have eventually build up city bit by bit.

People find the way to travel, to consume goods, to buy and sell stuff, and to live a place where they can do best for their living. The city for people, so became more than a tourism place or a modernized and high-tech place. It would rather be a place they know their neighbors, they know how to get material to cook, where they can socialize with other people.

To make Banthat Thong more modernized, some people think that might not be good for their business. And what is modernity in people’s mind? Clean and green, and tall building are not in their definition. Condense and crowded market and street are good for them, including well-managed and clean must be good for locals and visitors as well.

The debate must be ongoing discussed. How local residents and land developer can meet half-way, and achieve win-win situation together. Chula should recognize that people contributes and builds city as much as they do to zoning area or improve their land economic value.

Modernity VS. More Modernity: Who Defines, Who Contributes? (1)

Bangkok, Thailand - Looking around Bangkok city: it must be a good place for traveling and visiting temples, royal palaces and other cultural site seeing because of its being as the capital city of Thailand since the 18th century.

“Bangkok, the city’s wealth of cultural landmarks and attractions in addition to its notorious entertainment venues have made it synonymous with exoticism. Its historic wealth coincides with its rapid modernization, reflected in the cityscape and the urban society.” According to Wikipedia description.

Not only this metropolis is a perfect place for all kind of shopping: clothes, handicraft, IT stuff, etc. In addition, Bangkok is a hot spot for the day-life eating places where a variety of food, shop, restaurant, and food vendor, are located spreading all over the city.

From a tour guide book you may find many shopping centers as well. Ratchaprasong is at the forefront of Bangkok's shopping scene. The newly renovated Central World Plaza intends to serve as a square to Bangkokians.

Just up the street is Siam Square, similar to Shinjuku in Tokyo and Oxford Street and Piccadilly Circus in London, close to Chulalongkorn University. The Sukhumvit area also serves as a shopping district for foreigners. The popular Chatuchak Weekend Market in the north of the city is where many people head for cheap, used and high quality products (Wikipedia).

Also, for the night-life and red area in Bangkok are considered to be very fantastical destination for many tourists as well: such as, Silom-Sathon, Sukumvit and Asok. Moreover, there are many neighborhoods or communities with unique characteristics in Bangkok such China Town, Sam Peng, Phra Nakorn (old city), Sam Yan, and including Banthat Thong.


Banthat Thong Commercial Neighborhood

“About 70 percent of people have been living in this area for more than 30 years. If it will be developed and more modernized, I don’t think it will work. Said Pornpisut, a cake shop owner on Banthat Thong road.”

“This is the old commercial neighborhood, there are many local shops located here and they are famous. I think if you preserve this area to be more unique and stay old, that would be much better and benefit local people here. Not a big modern and clean rise-tall building.” He added.



Thanon (road in Thai) Banthat Thong is well-known as for an commercial area ‘Siang Kong’ located in Pathumwan district, Bangkok. All used auto-parts, luxurious car showrooms, trailer shops, can be found on this road, and many Soi (sub-narrowed roads) around.

As it is close to the tourism center of shopping malls such MBK, Siam Center, Siam Square and Paragon; there are many hotels and dorms; it is also close to skytrain station, and Chulalongkorn University - that makes Banthat Thong seemingly became as a semi-periphery city neighborhood.

Furthermore, with only a few minutes walk from National Stadium Complex, Banthat Thong has filled up with lots of sport shops, food shops, and food vendors. Whenever there is a big sport competition at the stadium, that area would be even more crowded.

Those buildings on Banthat Thong were built about 30-year ago. There are many Thai-Chinese people living around this area, as you can see from the shop names, shop owners, and Chinese food restaurant.

But as years passed by, there are more arrivals migrate from Northern Thailand, are living in this area as well, owning and selling fruit, or ice-cream on motor-tricycle. Add to the fact, there is quite a number of students are staying in private dorms, and contributing another lively dimension to this neighborhood also.

However, the three-stories commercial buildings along the road belong to the Chulalongkorn University Property Office, where is about to be developed and replaced by new modern ones.

Chula’s Real Estate Development project will soon have to tear down all those commercial buildings, after the 3 and 5-year contract with local residents ends. Then a residential tower and a service apartment with more than a thousand units will be built, according to its website (http://www.property.chula.ac.th).


Chula University’s Property

Chulalongkorn University is the first university in Thailand, was established by the King Rama V. A huge land of its location and surrounding Pathumwan areas were given by the king, aimed for advocating and educating a high education for Thai nation.

For the past four decades, about 1,300 Rai - surrounding university areas have been developed for commercial constantly. By holding a great potential area which is located in the heart of city: it is in a center of trade and economy in Bangkok, plus all infrastructure provides, Skytrain (BTS) and Subway (MRT), close to the two highway roads.

The main reason for Chula to do real estate development project, by renting lands for private sectors, is to gain more budget to develop or support the university education, study and research.

However, a few national level press reports that there is no examination or research of whether Chula has used this income and partially received a national budget to actually develop its study and research or not.

Although the lands belong to the University, hundreds thousand of residents who have been living in Pathumwan areas, Sam Yan, Sieng Kong, Banthat Thong, have contributed a lot to these area; cultures, characteristics, and local and national economic activities and values.

Later on, more and more projects came along trying to develop this area, trying to make it more modernized as we can see what happened in Sam Yan new market and Chamchuri Square shopping mall and service towers. Old style market with food shops and food vendors had been got rid of.

There were many sue cases and conflicts happened between Chula Univ. and Sam Yan market people a few years ago. When some seller did not want to move out while Chula needed the land to build a new market with a higher rent.

History is often repeated. This is about to happen in Banthat Thong as well. The tension has been ongoing for years between locals and Chula office. That is because the residents are feeling insecure of after contract ends whether they will be allowed to extend it or they have to move out.

Moreover, the rental fee is increasing yearly. “If Chula says we have to move out, I will have to go. I will not be able to afford an expense for a new contract in living in new building.” Said Pornpisut.

Banthat Thong, where used to be one of the modernized and commercialized areas in Bangkok, is now facing a newer way of modernity. Chulalongkorn University Real Estate project seems to be conducted soon to develop this neighborhood.

When the tourism and shopping centers at Siam Square is attracting lots of tourists and intensively profitable. Not only tourists who visit this big core of this ‘economic cosmology’ but also as being a center area for many educational institutes: university, college, and high school. Thus, Banthat Thong as a nearby area is also affected by urbanization and modernization as well.

Interestingly, what people think of their ‘neighborhood’ is different from land developer as Chula. In a stream of this tension, when 30-year-ago modernity versus with 21st modernity version, the question is who will gain benefit from this development? And who does actually have power to define what is modernity in this urbanization era? Local people who have been living there for many years or land developer who wants to modernized the area for a better economic value?

(Read more #2)